ANLADIM…
YAŞ 35 (YOLUN YARISI)
- 10 yaş öncesi: Hatırlayamadığım kadar eskiydi; babam,
annemi yolun ortasında döverek yuvarlıyordu, yanlarında insanlar vardı…
Unutamadığım bir manzara olarak belleğime kazındı!
- 10 yaş öncesi: Evde film izleniyordu; savaş filmiydi ve
iki kötü asker arabalarıyla bir hayvanı eziyor ama umursamıyorlardı,
durumu gören ve hayvana yardım etmek isteyen kıza ise saldırıyorlardı!
- Yaş 11: Babamın ofisinde, çekmecesinde kötü içerikli
resimler bulmuştum…
- Yaş 12: Aynı otogara getirmesine rağmen sırf başka
otobüsle geldim diye (ki 12 yaşında bir çocuğun tek başına otobüsle bir
yerden bir yere gelmesi bile takdire şayandır) otobüsten iner inmez babam
beni herkesin içinde dövdü!
- Yaş 13: Bir akraba ziyaretiydi; evine gittiğimiz kadın
ablama “sen bizim tarafımıza benziyorsun ama kardeşin annene çekmiş” dedi.
Eve geldiğimizde ablam anneme şöyle dedi: “Beni güzel buldukları için
kendilerine benzetmek istediler ama Derya’yı (beni) sana benzettiler, yani
(Derya çok çirkin olduğu için) bu durumda sana “hakaret” etmiş oldular.
Annem: “Ya, demek öyle!” diyerek bozulduğunu belirtti. Ve bu diyaloglar
geçerken, aslında en büyük hakareti bana yaptıklarını göremediler!
- Yaş 14: Bir gün bir arkadaşımın evine gittim; annesi de
babası da eğitimli, kültürlü ve kızını sorumluluk bilinciyle yetiştiren
bir kadındı; benimle iki arkadaş gibi oturup sohbet ettiler ve ilk kez o
gün bir “büyük” ile iki arkadaş gibi sohbet etmenin tadına vardım ve
evimdeki eksikliği hissettim…
- Yaş 15: Bir gece annemin çığlıklarıyla uyandım ve
yatağımdan sıçradım; baba yine onu dövüyordu, o küçük bedenim ama kocaman
kalbimle araya girmeye çalıştım ve burnuma yumruk yedim.
- Yaş 16: Yeni okula başladım; daha ilk tanışmamızda kızın biri bana “Sen hangi mezheptensin?” diye sordu; şaştım kaldım!
- Yaş 17: Sürekli okula gelen ve benimle ilgilenen bir
erkek vardı, aramızı yapmaya çalışan bir de kız arkadaşım; çocuğun kötü
niyetli olduğunu anladım ve görüşmeyi kestim. O, çok güvendiğim kız
arkadaşım ise hakkımda asılsız lâflar çıkararak okuldaki imajımı lekeledi
ve herkes hakkımda haksız yere konuşmaya başladı ve o konuşanlar, aslında
ahlâksızın önde gideniydi…
- Yaş 18: Çevremdeki en fakir öğrenci bile dershaneye
giderken, ben ise arkadaşlarımın beğenmeyip de çöpe attığı test içerikli
dergilere göz atarak test çözmeye, bana asla yardımcı olmayan, basit bir
kitap bile almayan bir babanın elinde üniversiteye hazırlanmaya çalıştım…
- Yaş 19: Uzun yıllar görüşmediğimiz akraba ve aile dostlarıyla bir araya gelmeye başladık ve beni gören herkes “Ne kadar güzel olmuşsun, ablanı bile geçmişsin” dediklerinde, ablam ise “Geçmiş ise geçmiş, ne olacak!” diyordu!
- Yaş 20: Üniversiteyi kazanamadım ve babamdan en ağır
hakaretleri işittim… Sonra yeniden hazırlandım, iyi bir puan el ettim ama
gitmeme kararı alarak bir yıl daha hazırlanmaya karar verdim…
- Yaş 21: Yalnızlığa mahkûm edilen bedenim, ruhum iyice
sıkılmaya, daralmaya başlamıştı ve etrafımda konuşacak, dertleşecek bir
tane dahi dostum yoktu. Bütün arkadaşlarım benden uzaktaydı ama onlarla
görüşmeme imkân ve “müsaade” yoktu!
- Chat servisinde biriyle tanıştım; görünüşte güvenilir, aşırı derecede dindar, iyi bir aile çocuğu… Benimle telefonda bir saat başörtüsü kavgası yapacak kadar inanç sahibi biri ve onunla evlenmeye karar verdim…
- Yaş 22: İnançlı biriyle evlenme ve kapanma fikrini
benimsemiştim zira ucunda Hakka yönelmek vardı ama…
Evde serbest, dışarıda kapalı gezdim, onu mutlu edebilmek
için elimden gelenin fazlasını yaptım ama insanların göründüğü gibi olmadığını,
kendilerini olduğundan daha farklı gösterebileceğini nereden bilebilirdim…
- Yaş 23: Irkçı, insana değer vermeyen bir aileye gelin
gittim. Daha önceki yıl üniversiteye gitmeyip bir yıl daha hazırlanma
kararı almakla de büyük hata etmiştim çünkü evlendiğim insan, sınava
girmeme izin vermedi! Sonuçta bütün emeklerim heba oldu… Öte yandan
herkesçe beğenilen, içeride eşimin gözlerine hitap ederken dışarıda ise
kapalı gezen bir hanım olmama rağmen eşim sürekli açık seçik kadınları,
kızları anlatır, onları över, onları ne kadar beğendiğinden bahsedip
dururdu. Bir gün şehir dışına çıktığında, kız kardeşi bana “Onun gittiği
yer turistik, orası piliç kaynıyordur” dedi ve bunu söyleyen, sözde inancı
nedeniyle çarşaf giyen bir insandı. Bazı kimselerin dindarlık anlayışı
böyleydi işte…
- Yaş 24: Beynimde küçük bir problem ortaya çıktı ve
tedavi gördüm ve ondan sonra başıma örtü takmaz oldum…
- Yaş 25: Ailemi ziyarete gidiyordum; otogarda idik ve bir
süre uzak kalacaktık. Otobüsün yanında bir çift gördüm; adam kadına sımsıkı
sarılmıştı, birbirlerine öyle kenetlenmişlerdi ki… Benim eşim ise bana
yabancıya sarılır gibi sarılırken aynı zamanda ise otobüse binen yarı
çıplak anne ile kızına bakıyordu…
- Yaş 26: Yine bir yıl, beni annemin yanında gönderdi ve iki ay boyunca doğru dürüst arayıp sormadı; sanki başından attığına sevinmiş gibiydi…
- Yaş 27: Eşimden ve ailesinden gitgide uzaklaşırken
kendimi geliştirmeye karar vererek artık kendi ayaklarım üzerimde durmak
isteme suretiyle eğitim kurslarına başladım…
- Yaş 28: Bir gece eşimin kaza haberini aldım, hastaneye gittim ve iki aya yakın orada bir başıma refakatçilik ettim çünkü ailesine haber vermemi istememişti. Ona, elimden geldiğince iyi bakmaya çalışırken o ise gözümün önünde hemşirelere asılıyordu...
- Yaş 29: Bir arkadaşı beni hastaneden eve, sonra yine
evden alıp hastaneye getirdi; sırf yanına oturdum diye eşim bana kızdı ama
kendisi iyileşip hastaneden çıktıktan sonra bir iş arkadaşını (bayan)
yanına oturtup evine bıraktı ve bunu tesadüfen öğrendim…
- Yaş 30: Yeni başladığım bir kursta birbirinden kıymetli
arkadaşlar edinmiştim. Bir gün fotoğraf çektirirken (ki arkadaşlarım
efendi insanlardı) biriyle sırt sırta verdik ama sırtımız birbirine
değmiyordu bile ve bunu öğrenen eşimden yine bir araba dolusu lâf işittim!
Ancak; kendisi evimize yatılı ziyarete gelen ve henüz yeni tanıdığımız
gevşek karakterli, olgunluk ve sorumluluktan payını almamış bir genç
kızla, üstelik de kapalı bir kız, sarmaş dolaş fotoğraflar çektirmekten
geri kalmadı…
- Yaş 31: Uzun yılların ardından hamile kaldım! Hayatımın
en berbat dokuz ayıydı; aşerdiğim için neredeyse azar işittiğim,
kavgalarla dolu, ilgisiz ve kimi zaman aç kaldığım bir hamilelik…
Ağrılarımın tuttuğu bir gece acile gittik, eve döndüğümüzde apartmanın
giriş kapısında beklerken karşımızdan açık seçik bir kız geldi ve ben ağrı
içinde kıvranırken eşim “elinde anahtarla” kapıyı açmadan o kızı seyretti
bir süre. Sonra kız kapıyı içeriden açtı ve eşim beni bırakıp ona “bir
güzel” teşekkür etti… Hamileliğimin altıncı ayında da bir kavgamız
sırasında eline geçirdiği 37 ekran TV büyüklüğündeki serinleticiyi başıma
vurmaya kalktı…
- Yaş 32: Doğum yaptım, bir kızım oldu ve ailesinden
kimse doğumuma gelmedi. Yedi ay geçtikten sonra gelmek istediler ama eşim
istemedi; artık onlarla görüşmek istemediğini söyledi, bende aralarına
girmek istemedim…
- Yaş 33: “Senden önce kimseyi sevmedim, benim için
ilksin, kötü şeyler yaşadık ama düzeltmeme izin ver” gibi sözlerle beni
yıllarca kandıran, her defasında güvenimi sarsan ve en sonunda da “Ben
senden önce birine âşıktım ama onu ağabeyime isteyeceklerdi, bu yüzden
sevdamı kalbime gömdüm” itirafını yapan ve yıllarca gözümün içine bakarak
belki de o kalbine gömdüğü sevdasını düşünen bir insanla evli kaldığım
için kendimden bir kez daha nefret ettim… Ayrılmak istedim, yapamadım,
ayrılmak için hep doğru zamanı kolladım!
- Yaş 34: Eşim büyük bir kaza geçirdi; ailesine haber
verip vermeme konusunda tereddütte kaldım ama durumu acildi, kan
gerekliydi ve yoğun bakımdaydı. Ailesine haber verdim, geldiler. Kimisi
selâm verirken kimisi ise yüzüme bile bakmadan geçip gitti. Yoğun bakıma
girmemi istemediler. Bir ordu hâlinde kapı önünde beklerken aralarında
yalnızdım ve bunu fark eden bir hanım yanıma geldi ve şöyle dedi: “Yardım
ve destek ister misiniz?” “Nasıl yani?” dedim, “Durumunuz fark edilir
düzeyde!” dedi. Dönüp etrafıma baktım ve evet, insan ayıran bu koca
sülâlenin içinde gerçekten de yalnız olduğumu fark ettim. Bana alınan
tavır ise ortadaydı; bana, kendimi oğulları ile aralarına giren bir kara
kedi gibi hissettiriyorlardı oysaki durum sandıkları gibi değildi… Ve
artık ne yoğun bakımda yatan o adama, ne ailesine ne de hak etmediğim bu
hayata katlanamayacağımı düşündüm… Giyimleri, hâl ve hareketleriyle
kendilerini belli eden bu ailenin içinde bana yardım elini uzatan bu
yabancı kadına ise tek kelime ile hayran kaldım…
Eşimi servise aldılar; geceleri ben, gündüzleri ise
ailesinden fertler kalıyordu ve bir gün ona Geçmiş olsun diye telefon eden
arkadaşına “Yanımda ağabeyim kalıyor!” dediğini duydum ve ayrılık fikrim,
netlik kazandı. Sesimi arkadaşına duyurmaya çalışarak “Selâm söyle!” diye
bağırdım, bunu duyan arkadaşının şaşıran sesini işittim. Tabii eşim de bu
duruma bozuldu…
- Yaş 35: Ne evliliğe, ne aşka, ne insanlara karşı güveni
olmayan bir insana dönüşmeye başlamış, insanlardan uzak kalmaya çalışan
ketum bir birey hâline gelmeye başlamıştım ki işte kaderimin kırıldığı
yer; tiyatroya başladım… Özellikle drama oyunlarındaki başarım, yıllarca
çektiğim acıyı, yürek sancısını ortaya koyuyordu ve yeteneğim, acılarımdan
geliyordu…
* Yolun yarısındayım…
Boşandım; iyi bir işim, kendimi hayatına adadığım bir kızım ve iyi dostlarım
var ama bir eşim, ailem yok ki zaten hiç olmadılar…
Anladım ki:
- Madde: Daha anne karnında bile babası tarafından
tekmelenen bahtsız bir çocuk olduğumu… Yasemin F. Kılıçaslan
- Madde: Bir çocuğun yanında her şeyin izlenemeyeceğini…
- Madde: Baba yönünden çok ama çok şansız bir çocuk
olduğumu…
- Madde: Kendine özgüveni olan bir çocuk olmama rağmen
bana herkesin içinde acımadan vuran babamın beni zerre kadar sevmediğini…
- Madde: Ailemin gözünde, duyguları olmayan, önemsiz bir
fert olduğumu…
- Başka ailelere imrendiğimi ama öyle bir aileye sahip
olamama rağmen yinede arkadaşımı kıskanmadığımı… Yasemin F. Kılıçaslan
- Madde: Annesini korumaya çalışırken burnuna yediği
yumruktan ötürü burun şekli bozulan ve hayatı boyunca bunu çekmek zorunda
olan bir insan evladı olduğumu…
- Madde: Bazı insanların evlatlarını daha çekirdekten
ırkçı yetiştirdiğini…
- Madde: Herkesi kendim gibi görüp güvendiğimi,
güvendiğim dağlara kar yağdığını ve arkadaş bildiğim insanların aslında
kuyumu kazdığını ve erkeklerin güvenilmez olduğunu…
- Madde: Rakıya tapan babamın bana basit bir kitap
almayacak kadar sevgisiz, insanlıktan uzak, şeref yoksunu bir insan
olduğunu…
- Madde: Aile içinde bile kıskançlık olabileceğini ve
gerçekten güzel bir insan olduğumu…
- Madde: Eğitimime önem vermeyen, bana hiçbir konuda yardımcı olmayan, sanki evladı değilmişim gibi davranan bir babanın elindeki çaresizliğimi…
- Madde: Yalnızlığımı, hayatta hiçbir şeye hakkım
olmadığını…
- Madde: Doğruluğa yönelmek istediğimi ve bir kaçış yolu
aradığımı ama bunu yanlış yerde aradığımı…
- Madde: İnsanların; İslâm’ı, Dini, Ahlâk’ı, Güzel ve İyi
olan her şeyi kullanarak genç ve bunalımlı bir genç kızın boşluğundan
yararlanabilecek kadar aslında İnançsız, İslâm’ı bilmeyen, karaktersiz
kimseler olabileceğini, dünyanın böyle tiplerle dolu olduğunu…
- Madde: İnsanların; beni ezme çabalarını, kafalarına
taktıkları başörtüsüne layık olmadıklarını, bir erkeğin eşinin başını
kapatıp da başka kadınlara, kızlara kötü gözle, niyetle bakabileceğini;
sadakatten uzak, ahlâksız bir erkeğe güvenip onunla evlendiğim için
kendimden nefret ettiğimi…
- Madde: Beynimde
çıkan sorundan ötürü tedavi gördüğüm sırada eşimden ayrı kaldığım süre
zarfında düşünecek fırsatım olduğunu ve bunun sonucunda “Bir KUL için
değil, yalnız ALLAH için” kapanılması gerektiğini ve gelin gittiğin adam
ve ailesinden ötürü başörtüsünden soğuduğumu, iyileştikten sonra kendimi
tam anlamıyla İslâm’a layık bir KADIN hâline dönüştürüp yeniden
kapanabileceğimi…
- Madde: Ta liseli
yıllarımda iken hayal ettiğim gibi “beni seven, beni sayan, gözü benden
başkasını görmeyen, sadakatli ve dürüst” bir erkeğe sahip olamadığımı…
- Madde: Eşim olacak adamın beni ZERRE kadar umursamadığını ve yokluğumda keyfine baktığını…
- Madde: Kimseye bağımlı olamayacağımı, kendi ayaklarım
üstünde durmak istediğimi, gösterdiğim itaatkârlığa karşılık ne bir sevgi
ne bir şefkat ne de bir takdir gördüğümü; aksine yıprandığımı,
hırpalandığımı, içimdeki yaşam sevincinin öldüğünü ve bunun nezdinde sahip
olduğum eğitim, kültür ve yeteneklerimi kullanarak iyi işler
yapabileceğimi…
- Madde: Bir insanın 7’sinde ne ise 70’inde de o olduğunu
ve hiçbir zaman sağlıklı ve mutlu bir evliliğimin olamayacağını, eşimin “insanlığımı”
hak etmediğini ve kadınlara, kızlara zaafı olduğunu bir kez daha… Madde:
Benden yapmamı istemediği her şeyi aslında kendisinin yaptığını…
- Madde: Bencil duygulara sahip olan eşimin, çektirdiğim
masum fotoğrafa dil uzatırken kendisinin yeni tanıdığı bir kızla sarmaş
dolaş fotoğraflar çektirecek kadar insanlıktan, dinden, doğru yoldan
saptığını…
- Madde: Bana değer vermeyen eşimin karnımdaki çocuğa da
saygısı, sevgisi olmadığını ve hayatımızın geri kalanının da böyle
geçeceğini ve ondan nefret ettiğimi…
- Madde: Ailesinin gözünde hiçbir zaman zerre kadar
kıymetimin olmadığını bir kez daha…
- Madde: Daha ilk tanıdığımda “dindarlığına, doğruluğuna,
dürüstlüğüne” inandığım o insanla evlenip tüm bunları çekecek kadar
imtihan dünyasında olduğumu, erkeklere kesinlikle güvenmemem gerektiğini…
- Madde: Eşimin, ailesiyle görüşmek istememesinin
arkasında yatan ikiyüzlülüğü, ailesini gördüğü an beni bir kalemde
silebildiğini, bunu fazlasıyla hissettirdiğini, yalnızlığımın –
mutsuzluğumun yabancı kimseler tarafından fark edilebilir düzeyde olduğunu
ve İNSANLIĞIN HÂLÂ ÖLMEDİĞİNİ…
- Madde: Asla pes etmediğimi, insanın istediği taktirde
her türlü zorluğa göğüs gerebileceğini ve başarabileceğini; kendine
güvenen, kendine inanan ve inancını asla yitirmeyen bir insan olduğumu…
Başkaları için yaşamayı bırakıp yalnız kendim ve evladım için var olmak
istediğimi… ANLADIM!
Ve en çok da; bazı kimselerin ne çocuk
olabildiklerini, ne genç olabildiklerini, hayatlarının bir çırpıda heba
olabileceğini, ailenin ne denli önemli bir olgu olduğunu ve sarsılan güvenin
bir daha yerine gelmediğini anladım...
Araştırmalarım sonunda edindiğim bilgilerle sadece birkaç
madde hâlinde sıraladığım bu metinde, alınacak çok ders olduğunu, yaşanılan
çoğu olumsuzluğu yazmadığımı, buna yer ve zaman olmadığını belirtmek isterim…
Şu içinde bulunduğumuz gezegende dertsiz, sıkıntısız insan yoktur. Türlü türlü
zorluklar ve mücadelelerde yoğrulmuş ömrümüzün içinde kendimize güvenmeyi,
kendimizi sevmeyi ve tanıştığımız insanlara karşı dikkatli olmamız gerektiğini,
kimseye hak ettiğinden fazla değer vermemeyi; haksızlığa karşı göğüs
gerebilecek gücü bize veren ve daima yanımızda olan Rabbimizin bizleri
unutmamasını ve yalnız Allah’a inanmamız gerektiğini bilmeliyiz… Din
kardeşlerime; gönlünden geçenleri en hayırlı şekilde gerçekleştirebileceği
“güzel, hayırlı, huzurlu, mutlu” bir ömür dilerim!
Yasemin F. Kılıçaslan